Војчо во Германија заработувал 2.000 евра, па се вратил во родното место за 18.000 денари

Војчо Митиќ за неколку дена во Белград со пријателите ќе го прослави својот 24 роденден, а овој млад човек има причина за славење.

Иако моментално живее во изнајмен стан и се уште не ја постигнал целта, Војчо е на вистинскиот пат – пат кој пред неколку години му беше доста кривулест и тежок.

Овој млад човек, роден во Ковино, има веќе 14 години искуство, првите големи пари ги заработи на пазарот, а неколку години подоцна ја продолжи својата среќна серија во Европа. Пропатувал многу земји, работел десетици работни места во странство, а за она што го доживеал го раскажал во интервју за Мондо.

„Често се шегувам и велам дека мајка ми ме родила на поле. Потекнувам од многу скромно семејство, моите родители се занимавале со земјоделство, а за да ја изгради куќата, татко ми се занимавал со разни работи.

,, На десет годипна возраст, почнав да работам со дедо ми на пазар и тогаш заработив 1000 евра за прв пат, одевме по села и продававме кревети, а јас продавав и глинени фигурини.

,, После тоа уште во средно добро заработив , работев и пред и после училиште, цртав портрети за пари, работев на нива, а во текот на летото реновирав, повремено и како келнер работев“, вели соговорникот, кој денес по професија е туристички водич.

Иако заработувал сосема солидно, по средното училиште, како што вели, Војчо со својот добар пријател побегнал од дома во Словачка. Отпрвин немале работа, а на пат тргнале со само 50 евра во џеб.

„Да ги замолив моите родители да патувам, немаше да ми дозволат. Кога заминував, оставив порака на мајка ми и се поздравив со мојата девојка. Зборував со мојот пријател тоа утро и одеднаш решив да одам со него вечерта во 22 часот“, се сеќава Војчо на почетокот на своето патување во Европа.

Кога пристигнале во Словачка, прво немале работа, но за неколку дена се вработиле во фабрика која произведувала ТВ уреди и им било обезбедено сместување.

„Тоа беше многу тешка ситуација. Работевме во фабриката во 12-часовни смени и пешачевме по четири километри секое утро, седум дена во неделата. За тоа време, заедно со уште триесетина луѓето што живееја.

По неколкумесечна напорна работа, овој вреден млад човек отишол во Шведска, кај својот вујко во Гетеборг, каде што косел трева и по неколку месеци решил да тргне на ново патување.

Завршил во Германија, во Минхен, каде што договорил да шета кучиња како работа и каде тој и еден пријател имале план да соберат доволно пари за да започнат сопствен бизнис. Но, нивната идеја не се остварила и набрзо решиле да продолжат понатаму, овој пат во Белград.

„Реков дека никогаш нема да се вратам во Ковин. Сега поминаа повеќе од пет години откако сум во Белград. Кога се вратив од Германија, работев како готвач, но во почетокот не сакаа да ме вработат.

Се договорив да мијам садови додека не ја учам работата, а најлошото чувство ми беше кога ја заработив првата плата на тоа место. Заработував околу 2000 евра месечно, а потоа како готвач заработував 35.000 динари (околу 18.000 денари во наши пари)“ се сеќава соговорникот.

Сепак, како што вели, тој е во својата земја, зборува на својот јазик, додека на претходните места каде што работел не бил ни трета класа, и секогаш потчинет.

,, На Балканот не е идеално, но сепак си дома, а во странство ти даваат онолку пари колку ти требаат за да преживееш. Од вас прават ро бови за пари, вели тој.

„Немам шеф или работно време, туку само цел што треба да ја исполнам. Можеби ќе го развивам овој бизнис за половина година, но потоа планирам да ги подобрам моите вештини во невро-лингвистичко програмирање (НЛП).