Во невестински фустан, спремна за свадба, млада девојка скокнала во реката, па наставникот Мичо не размислувал ни секунда што да направи

Несекојдневна глетка видел Милутин Миќо Прашчевиќ, наставник по биологија и хемија. Уште десетина луѓе ја виделе стра шната сцена, но никој не се осмели да скокне во реката.

Никој освен наставникот Мичо. Во студената река летото го кр шел мразот, се бо рел како лав со брановите, но успеал, скокнал за туѓ живот и го спасил.

За својот подвиг Мичо добил златна плакета за најблагородниот подвиг на годината во традиционалната кампања „Вечерни вести“. Тој беше најблагородниот Југословен во 1986 година.

Речиси 36 години подоцна, Милутин е весел пензионер кој живее во својата куќа во селото Брезојевице: Секако дека се сеќавам.

Доживеав и преживеав многу работи, почнувајќи од учениците, преку безброј настани на фудбалските терени каде што играв, до бројните искачувања на планините и драма тичните настани што ги придружуваа.

“Таа беше во бел фустан, кој, како што слушнав подоцна, го подготвила за брак. Слушнав пис кање и метеж, а потоа неверојатна глетка како скока во реката Лим.

Отидов на брегот и го скр шив мразот , здогледав една пр еплашена девојка. Некако се фатив за дрвениот столб на стариот мост за кој грче вито се држеше.Ја фатив облеката.

Се обидував да ја одвојам од столбот на поранешниот мост.Знаев дека ако останеме предолго во водата ќе бидеме готови.Ја зграпчив цврсто под пазувите и со нозете, но водата почна да не носи.

Лим не носеше, ми се чинеше дека е готово со нас. Многу сакав тоа дете да живее“, вели Милутин. Кога по голема бор ба некако успеал да стигне до плиткото, другарот Бато Раденовиќ му подаде рака.

Мичо пре плашеното девојче му го дал во рацете на тогашниот фудбалер Ѕвездан Дракуловиќ, кој ја ставил во автомобил и со брзина тргнал кон Здравствениот дом.

„И како што обично се случува во малите заедници од тоа време, веста за тој настан беше забранета во јавноста. „Чуварите на моралот“ од полицијата и комисијата ставија „ембарго“ за пријавување.

„Откако ја спасив, Н.С. набрзо си замина од нашето село. Ги посетив нејзините родители. Тие веќе не се живи. Не сум во контакт со неа, но знам дека се омажи за момчето кое го сакаше во времето кога се случи се.

Потоа се преселиле во Швајцарија. Имаат четири деца, два сина и две ќерки. Па, Господ ги погледнал“, вели Мичо за ,,Блиц.рс”