Иван поради љубов преку интернет пошол за Индонезија, го изгубил куферот а тоа му го променило животот

Иван Церовиќ поради љубовта преку интернет пред 12 години решил со еден куфер в рака среќата да ја побара на другата страна на светот.

Куферот залутал, но среќата не го оставила. Надоместокот за изгубениот багаж му го промени животот. Сега во Индонезија живее живот каков што можеше само да сонува.

Се започнало на Интернет, каде додека учел англиски, разменил мејлови со една Индонезијка. Се родила љубов. По две години врска на интернет, тој решил да го спакува куферот и да се пресели на другиот крај на светот.

„Имаше многу пресврти, но еден што остана врежан со векови беше кога беше во посета на нејзиното семејство, што е огромно,

Нејзиниот татко има девет браќа и сестри – неопходно беше секој од нив да го даде својот благослов кон мене како странец во семејството.

Затоа беше интересно затоа што одевме од едно во друго семејство и се трудевме да ја претставиме нашата врска на вистински начин, дека тоа не беше само каприц, туку наш животен избор“, се сеќава Церовиќ.

Го положил тестот на семејството на неговата идна сопруга, но морал да го положи и тестот на општеството. „Буле“, што е индонезиски термин за странец, не може така лесно да најде работа – дури и да не е пребирлив.

„Се сеќавам кога, по 500 испратени биографии, конечно добив покана и среќен отидов на интервју во „Воден свет“ во Џакарта.

Кога стигнав таму, менаџерот ме праша: Иван, дали навистина сакаш да работиш овде? во тој момент ми треба само работа.

“Одиш на патување, всушност започнуваш нов живот и секако во една торба пакуваш се што ти треба на пат. Сепак, имав лоша среќа што таа торба никогаш не стигна во Индонезија.

На крајот имаше компензација од сервисот на аеродромот во Џакарта што направија грешка и тие пари беа доволни за да се отвори агенција“, се сеќава Иван.

Иако имал искуство, бидејќи пред да замине во Индонезија работел во авиокомпанија во Белград – почетокот бил тежок. Според Иван, местото каде што почнала да работи агенцијата било како барака.

Од новото работно место не можеше добро да се живее, па по неколку месеци враќањето во Србија изгледаше како најдобра опција.

„Тогаш бев во оча јна ситуација, морам да признаам, бидејќи доаѓањето во странска земја, немањето приходи, создавањето семејство – беше тешко.

Со гордост вели дека денес го живее својот сон во Индонезија со својата агенција. Она што го купил на прво место беа луѓето. Нивната чувствителност, позитивен став кон животот и покрај тешките услови во кои живеат.