На Мирко му ја отстраниле едната нога, а по еден месец ја доживеал најголемата среќа во животот – случај кој ја враќа верата во животот

И кога ќе помислиме дека навистина нема смисла да се бориме со сите неволји што ни ги фрла животот, кога ќе решиме да се откажеме, се случува чудо. Доказ за тоа е семејството Јаниќијевиќ од планинското село Куршумли Врело, каде пред четири месеци се слушнал бебешки плач.

Во оваа куќа не се родило дете цели 54 години, односно од моментот кога се родил Мирко Јаниќијевиќ, таткото на новороденчето Марко. И тука не е крајот на некои чудни околности, бидејќи на Мирко му била ампутирана ногата еден месец пред да се роди синот.

„Многу пати, дури и не знам колку пати, мислев да се откажам од животот. Секогаш наоѓав сила да продолжам на крајот, како несвесно да знаев дека сепак ќе се појави причината за продолжување на животот. “ ја започнува својата приказна Мирко, кој ја носеше сета тежина на обичниот живот на грбот.

Тој беше учесник во војната во 1999 година, се бореше со депресијата и сите неволји што ги носи војната, се обиде да го оживее семејниот дом во Врел и конечно во 2015 година се ожени со Милосава (44).

Промената му донесе олеснување, но немаше деца. Во меѓувреме, Мирко станал фармер на шеќер, користел инсулин и иако не се бореле за потомство во српските клиники, потајно се надевал дека ќе дојде радост во неговиот дом.

„Поминаа години. Работевме како дневни работници, ги продававме производите што ги правевме и така живеевме. Ние сме скромни луѓе, така што тоа што го имавме беше доволно за да преживееме, но сепак бевме вознемирени од фактот што не имај деца“, признава нашиот соговорник додека во инвалидска количка стои покрај сопругата Милосава и синот Марко.

Тој додава дека пред две години нагло му се влошила болеста, дека поради гангрена му биле ампутирани четири прсти на десното стапало и тешко се соочувал секој нов ден. Потоа во последната година се појави гангрена и на левата нога.

„Тогаш изгубив секаква надеж дека ќе се радувам на нешто. Деновите ми беа маки, кои никому не ги посакувам. А потоа еден ден дознав дека Милосава е бремена! Токму кога работите ми тргнаа наопаку, Боже речиси низ солзи ми го даде најдоброто што може – дете, ни раскажува Мирко.

„Кон крајот на минатата година, хирурзите во болницата Прокупа ми рекоа дека мора да ми ја ампутираат ногата до коленото. Буквално ми кажаа или нога или глава. Така, ме оперираа во декември 2022 година.

Марко беше роден на 30 јануари годинава „Тоа дете е светлината за која живеам и ја трпам оваа ситуација. Нема да се откажам поради него, бидејќи е првото дете родено во нашиот семеен дом по моето раѓање“, вели Мирко. радосно.

Неодамна во својата куќа го крстија Марко, бидејќи на Мирко му беше тешко да оди во Куршумлија. Направена е гозба, детето се запознало со верата и сега со олеснување продолжуваат понатаму

„Не се откажуваме. Вистина е дека куќата ни е скромна, летва и нема никакви услови, но ќе се подобри, мора“, сигурен е Мирко.

Се надева дека некако ќе успее да го врати и да му дозволи на синот да порасне во подобри услови. За среќа, имаат бања, вода во куќата, па им е полесно.На прашањето дали се обратиле кај некого за помош, Мирко ја спушти главата. Вели дека му е срам и непријатно да побара помош од некого.