Предраг и Марија за 11 години брак добиле 11 деца, за нивно издржување се потребни 1.000 евра месечно

Негативниот природен прираст и белата чу ма се непознати поими за ова семејство. Марија и Предраг Чакаревиќ од село Мросаљци се вистински херои кои и покрај тешката ситуација родиле исто толку деца за 11 години брак.

Мајката е столбот на куќата и семејството која им го посветила животот на децата, а таткото е тој кој работи од утро до утро за да обезбеди колку што може за децата.

Не е лесно, особено во зимските месеци кога можноста за заработка на село е неколкукратно намалена. Предраг е земјоделец, дрвосечач, земјоделец, одгледувач на малини, одгледувач на компири и се што му е потребно за да ги нахрани, облекува и образува членовите на неговото многубројно семејство.

– Никогаш не е доста за деца. Имам ќерка од првиот брак, а кога се омажив вториот пат не очекував да имам точно 11, но куќата не е тесна и има место за сите.

Секојдневно се броиме, затоа што некој фали често, а за помалите се грижат поголемите деца и така работиме со години.

– Што се однесува до финансиската состојба, не е лесно. Човек треба да заработува неколку илјади евра месечно за да добуткаме до првиот ден од месецот.

– Работиме колку што можеме, ја обработуваме земјата, одам во шума и земам дрва. Детските гардероби се наследуваат еден од друг се додека се погодни и можат да се носат. Лебот го месиме, затоа што да го купиме ќе ни требаат седум-осум за цел ден“, раскажува Предраг за ,,Рина”

– Во лето работиме и до 20 часа дневно. Се берат малини, а овие поголеми деца помагаат колку можат. Јас сум во шума од рано зори и се вадат дрвата до почетокот на зимата.

– Сега нема многу работа на село, па се снаоѓаме како знаеме. Единствениот постојан приход во куќата е детскиот додаток од 20.000 динари што ги добива сопругата, се друго е неизвесно.

– Овој куќен долг нема шанси да го наплатиме и отплатиме, а тоа ни е најважно. Се бо риме како што треба, но секако кога ќе дојдам дома и ќе ги видам сите заедно, во мене се буди нова си ла и волја да туркам напред за нив.

Децата се добри и вредни, а кога ќе пораснат сакам само да бидат добри луѓе, се друго е помалку важно, искрено вели Предраг.

И покрај скромните примања и долгови, децата имаат се што им треба за на училиште, да јадат и да се облекуваат. Поради лошиот пат, снегот и калта, Предраг секојдневно ги вози децата на училиште, било во селото или до центарот на Ариље, бидејќи децата не можат сами да одат.