Преживеал удар од гром, па факултето му тргнал како подмачкан: Милен раскажа што му се случило под црешата

Љубовта кон црешите за малку ќе го чинеше живот Миле, бидејќи го удри гром додека го береше омиленото овошје. Оттогаш го следи нов прекар – Миле Муња.

Иако денес гордо го носи својот прекар, на тој 28 мај ништо не му беше смешно ниту на Миле од селото Башаид кај Кикинда, ниту на неговиот татко, со кој случајно се нашол под големо дрво. Како што рече, откако ги изедоа црешите, разговарале дали да ги наберат и да ги продадат или едноставно да ги изедат.

Потоа започна невреме проследено со дожд. Немаше навестување за можна трагедија.

– Стоев овде, тато беше таму, и само во еден момент светлина. И јас паѓам од таа висина. Кога паднав, се тресев цела, не знам што се случи, татко ми беше дезоринтиран, се тресев, ништо не чувствував, само како скокоткање по целото тело, а оваа нога беше целосно скината. Татко ми ме влечеше да ме покрие со земја. Бев на грб и потоа почна невремето“, се присетува Миле.

Како што вели, таткото отишол кај соседот за помош. Во таа прилика на десетина метри од него удрил уште еден гром.

– Веднаш тато отиде да му се јави на комшијата Жељко, а кога си замина, удри уште еден на 10 метри од мене, почувствував како целата земја паѓа врз мене – вели Миле.

Облеката што ја носеше, маица со кратки ракави, кратки панталони и патики беа најдоброто сведоштво за јачината на громот. Имено, од силината на ударот едвај останала ткаенина на неа. Во таква состојба татко му и соседот Жељко го однеле во болница.

-Целиот грб, нозе, се позади, цела бев црна, изгорен, а палецот ми расцути. Бев цела модар, ништо не чувствував, рацете малку, нозете ништо, само навечер и утре сабајле прво лево па десно… Бев во болница 7 дена, тие ме закрпија, а јас немав лузни – се присети на хоророт од мајските денови.

На крајот на шега вели дека денес после се има повеќе енергија од било кога, низ смеа рече, му помага да биде подобар ученик на факултет.