Јован останал без работа па се вратил во родниот крај и започнал бизнис без да вложи денар: Сега плива во пари

Добро позната е поговорка: Отиди секаде, врати се дома, а токму тоа го мислел професорот по историја Јован Кочмановиќ (36) кога решил да го напушти Белград и да замине во родното место на своите родители, Голубац, каде што поминувал многу време.

Иако, всушност, во ова гратче дошол затоа што се вработил во локално училиште, Јован не ни помислувал дека по само две години ќе одлучи овде да започне нов живот. Бидејќи не останал долго на училиште бидејќи работел како замена, си развил сопствен бизнис – вложил нула динари, а денес живее, може да се каже, како во бајка.

Јован ги носи туристите на брод покрај Дунав и им ја раскажува историјата на тврдината Голубац. Таа работа од студентските денови му донесе, по неколку години, два големи пловила, пет стана и безбеден и сигурен живот.

Јован е по потекло од Голупац. Роден е, пораснал и како што раскажува за Нова.рс израснал во Белград. А потоа  решил да се врати на во прекрасниот Голубац заради работа.

– Кога завршив факултет, се вработив во Голубац во локалното основно училиште како професор по историја. Бидејќи договорот ми беше продолжен на две години бидејќи наставничката отиде на породилно, решив да останам овде бидејќи Голубац е одлично место за живеење. Никогаш не сум се покајал. Еве, поминаа тринаесет години и јас пак би го направил истото – ни раскажува Јован.

Пред да се пресели во Голубац, Јован често доаѓал да плови по Дунав. Затоа тетка му откако се запишал на факултет,му купила мал брод.

Тетин ми знаеше дека Дунав е моја страст уште од мали нозе. Јас постојано се возев на брод во тој студентски период и во тие возења забележав дека тврдината е доста посетена, имаше многу туристички автобуси и мислев дека секако би било интересно за тие луѓе некој да раскаже за ѕидовите, бидејќи таму немаше туристички информации.- посочува Јован, кој навистина барал „работа“ што може да ја работи додека студира.

Мислеше дека може да биде туристички водич и да им раскажува на луѓето приказни за тврдината.

– Видов луѓе како го фотографираат бродот од брегот и сфатив дека ќе им биде уште поинтересно ако им ја раскажам приказната во чамецот. Истата вечер кога стигнав дома, прелистав книга за историјата на Голубац, направив концепт, го уредив чамецот, отидов до тврдината и тргнав на првата обиколка – вели тој.

Вели – толку многу заработувал, што едноставно не можел да поверува. Во исто време вложил нула динари.

– Имаше луѓе, добро заработував. А интересното е што не ни помислив колку ќе чини возењето. Размислував само за тоа што ќе им кажам на луѓето и како ќе ги убедам да влезат во чамецот. Кога ме прашаа колку чини, се наоѓам во ситуација да не знам колку чини.

Размислував петнаесетина секунди, немав компанија, немав трошоци, реков ништо не ме чини и потоа молскавично велам: 100 динари. Тогаш 100 динари беа исто како и сега, ништо – искрено вели Јован.

Кога се вработил во Голубац, во слободно време продолжил да работи како туристички водич од брод. А кога, како што вели, откако се вратила колешката од породилно која што ја заменувал и ја изгубил функцијата професор, тоа било знак дека е време да се фокусира на нешто друго.

– Морав да најдам што да правам. Првата идеја ми беше некако да ја подигнам оваа турнеја, да се професионализирам, па работев малку по малку да ги развивам моите капацитети, па после извесно време купив поголем брод, подобар и побезбеден и така се развиваше до денес. И во 2017 година ја регистрирав компанијата и решив да ми биде примарна работа – признава тој.

Јован е задоволен од животот во Голубац и работата што ја работи – ја сака, му носи приходи. Но пред се го сака Голубац и затоа не планира да го напушти.

– Овде е одлично, има многу предности. Голубац е одличен, има одлично шеталиште, одлични пабови, Дунав, има археолошки локалитети, пештери, погледи на националниот парк, манастири. Пазарот веќе го препознава како убава дестинација. Во Голубац парите не значат ништо, овде некако сме сите еднакви. Затоа, не е важно колку пари има. Тоа овде не се гледа – вели историчарот.

Денес, овој професор по историја има два големи пловила и пет стана. Како и да е, чамецот го чува како успомен бидејќи да не беше тој немаше да има ништо.

– Никогаш нема да го продадам чамецот. Жал ми е, но немам време да го возам. Интересно е како луѓето ме гледаа додека пловев со него. Тој беше лушпа од орев во споредба со Дунав. Сум имал многу ситуации кога им приоѓам на туристите и им кажувам кој сум и што правам, им кажувам дека имам брод, се воодушевуваат кога ќе го слушнат, а кога ќе го видат се шокираат.

Обично се работи за брачни парови, потоа се оддалечуваат, се договорат и секогаш е истата приказна: Се извинуваме, сфативме дека брзаме, но сакаме да го наградиме тој ентузијазам, па вадат 500 динари. И тогаш сфатив: Оваа Србија е феноменална, овде треба само да си студент и да им кажеш на луѓето дека сакаш да направиш нешто, а не ни мораш. Се шегувам, секако – низ насмевка вели Кочмановиќ.

Инаку, Јован не е сам во оваа работа. Неговиот партнер е тој што му дал брод кога се запишал на факултет.

– Јас и тетинот сме партнери, тој е капетан, управува со бродот, јас раскажувам и ја организирам работата. Работиме заедно, заедно го изградивме зграда. Иако не размислувавме, некако тие станови се наметнаа. Заштедив пари, купив парцела. По неколку години видов дека нема доволно места во однос на гостите во Голубац, па помисливме да се обидеме да изградиме куќа специјално за изнајмување – вели тој.

Им доаѓаат туристи од сите страни – некои за една ноќ, а некои за седум дена.

– Становите испаднаа одлично. Куќата е поврзана со Голубац, Дунав и едрење. Бродот и сместувањето се поврзани, имам гости, па сум презадоволен. Доаѓаат разни луѓе, има Романци кои постојано транзитираат, романски гастарбајтери на пример една ноќ поминуваат. Но, имаме и наши луѓе кои остануваат пет-шест дена да се одморат. Се зависи. Што се однесува до познатите „фаци“, имаше, на пример, Пикси, Жика Јелиќ од ЈУ Груп, имавме многу новинари – се присетува професорката по историја.