Пејачката призна дека баба и од Крива Палнака, но и кажа зошто не е Македонка иако има наше презиме

Пејачката Теа Стошевска ги дочека своите „пет минути“ слава во медиумите и повторно се огласи на својот фејсбук профил откако пред некој ден кажа дека не е Македонка.

Овојпат со поопширно излагање се објасни да ја раскаже својата историја на семејството и притоа напиша:

Македонка си? Кога дојдовте во Србија? Дали зборуваш српски? Ова се некои од прашањата што луѓето ми ги поставуваат уште од средно училиште.

Јас сум некој кој верува дека не е важно што си или од каде си, важно е дека си добар човек. Но секако секој има свој национален идентитет, а јас не бев сигурен во мојот.

Кога имав отприлика 17/18 години не ми беше баш јасно дали сум Македонка, затоа што го имам тој крај на -ски. Така на почетокот реков дека „најверојатно сум“ и „можно“, судејќи по презимето самиот.

Се гордеев и со тоа бидејќи некои од моите омилени музичари беа Македонци.Така мислев до 19 години, а потоа од љубопитност решив да го прашам дедо ми и да ја решам дилемата.

Го прашав: „Дедо, Македонци ли сме?“, веќе сигурен дека ќе потврди, но дедо ми одговори како топ: „Не! ние сме Срби!“ Бев збунет.

Дедо ми е роден во 1935 година како Анѓелко Стошиќ во Србија, во близина на манастирот Прохор Пчињски во селото Мгленце.

На 8-годишна возраст го загубил својот татко, кој бил за стрелан на Илиндан на 2 август 1943 година кога фаши стите/бал истите ги собраа сите земјоделци од полето и ги однесоа да бидат ст релани. Пронајден е прадедо со парче леб во џебот што тој ден не стигнал да го изеде.

Така, дедо ми остана сирак на 8-годишна возраст, со уште неколку браќа и сестри, со мајка и со баба без татко кој, да беше жив, можеше да го заштити националниот идентитет на семејството.

Две години подоцна, кога комунистите одлучија сите што живеат во близина на Македонија, Македонци и сите Срби со презимиња што завршуваат на -ИЌ, да се сменат во -СКИ.

Кога дојде редот на моето семејство, бабата беше сама дома со децата. Комунистите и рекоа: Баба, од денес веќе не си Стошиќ, туку Стошевски. А таа му одговорила: „Пишувај ми сине како сакаш, само не уб ивај.“ И така дедовата фамилија станала Стошевски.

Дедо ми порасна со тоа презиме, дојде во Панчево, се ожени со баба ми и имаше два сина. Неколку пати кога барал да ја земе крштеницата му го менувале целото име освен презимето, па пишувало Ранѓел иако се вика Анѓелко… но дедото не заборавил кој е и желбата му била да го врати името со кое е роден.

Во 80-тите, дедото реши да си го врати името. Беше исклучително тешко да се докаже и не сум сигурен, но слушнав дека некаде ги закопале своите вистински крштевки, што подоцна му помогнало на дедото да си го врати идентитетот.

И успеа! Тоа е се што сакал, да ум ре со името што го добил при раѓањето, со презимето на татко му и на тој начин да ја исправи неправдата што му била направена додека бил дете. Дедо ми ги врати роденото име и презиме. И ум ре како Анѓелко Стошиќ.

Како што оди, некој од семејството успеал да го врати, некој не, па во исто семејство двајца браќа и сестри имаат различни презимиња. Тоа го потврдува и оваа слика од споменикот каде што е пог ребан дедото заедно со својот брат.

Исто така, баба ми има случајна ситуација, родена е во Крива Паланка како Младеновиќ, па бидејќи живееле на тројната граница Бугарија, Македонија и Србија, презимето и се менувало три пати: под Бугарите, Младенов, под комунистите. , Младеновски, а потоа се врати кај Младеновиќ.

Потоа се омажила за Стошевски, па заедно се вратиле кај Стошиќ. Па баба ми на шега вели дека е единствената жена што имала 5 презимиња.

Знаејќи ја целата оваа приказна, како во еден момент почнав да се занимавам со јавна работа, наидов на прашањата „од каде дојдов“ и „дали зборувам српски“. Секој пат е малку тешко да се објасни вербално и затоа решив сега јавно да го напишам:

Јас сум Србин, како што беше мојот дедо. Да не го прашав тогаш, сè уште немаше да бидам сигурен. Сега сум. Не знам ни од каде „дојдов“, роден сум во Белград, цел живот живеам во Србија и тука завршив училиште, така да, зборувам српски и тоа ми е мајчин јазик.

Многу сум среќен што одам во Македонија да пеам и таму познавам навистина прекрасни луѓе, толку топол народ, толку убаво дружење што останувам без зборови!

Кога сум во Скопје, немам впечаток дека сум во туѓа земја, се чувствувам како дома! Многу ги сакам, а омилени музичари ми се Тоше Проески и Влатко Стефановски, двајцата најдобри македонски музичари!

Кога сум таму, не пропуштам да пијам кафе на плоштадот Александар Велики, да шетам по Камениот мост и да оставам да ме осветли топлината на македонското сонце!

Нашата позната пејач Станиша Стошиќ е од истото село од каде што е и дедо ми, а дедо ми вели дека сите Стошиќи таму се роднини. Дедо сакаше кога доаѓав да пеам етно песни, вклучително и македонски, додека тој свиреше на флејта, а беше исклучителен флејтаст – Бора Дугиќ!

Самиот правел флејти од дрво! Знаеше дури и некои народни песни кои никаде не се запишани, а секогаш велеше дека тоа е песна од неговиот крај за „Оро се виџе рај конастери“: „Па, што мислиш околу кој манастир е? Па мој, Прохор Пчињски! „Цел живот чуваше слика од неговиот манастир во куќата и секогаш ми ја покажуваше со сетот. По чина во 2011 година. Таа слика се уште е таму. Нашата крштевачка слава е Свети Арангел и дедото ја славеше додека беше жив, а баба продолжи после тоа. Секако, никогаш не треба да допирате ничиј идентитет