Рада во 46-тата година доби две ќерки и син: Кога со тројката ќе шетаме низ град, сите гледаат во нас – едно нешто нема да заборавам

Секоја минута среќа се множи со три. Рада Каранац Лазовиќ од Чачак на 19 јануари доби тројки, по 10 ин витро оплодувања и шест години борба за потомство ги роди Драга, Богдана и Данило. Како изгледа секојдневието на оваа мама и како минуваат првите месеци по доаѓањето на бебињата дома од Заводот за неонатологија?

„Донесовме две бебиња дома на 24 февруари, а третото на 8 март и сега сме сите дома. Пет месеци за неколку дена. На почетокот ритамот беше доста бурен, беше потешко додека не бевме целосно организиран.Ме прави уште повеќе да се изморив, бебињата бараа повеќе време, сега играат, малку вежбаме, ноќе подолго спиеме.

Кога мојот сопруг почна да работи, бев загрижена како ќе успееме да организираме се, но секако дека е можно. Треба многу труд и трпение, а ни помагаат и моите родители, свекрва, кума, секогаш има некој што може да ги чува бебињата кога треба. А кога маж ми ќе се врати дома, петмина сме, мама, тато и бебиња“, раскажува Рада Каранац.

„Често се шегувам дека би ми било досадно да има едно дете. Дефинитивно е потешко со три бебиња, но забавно е. Секој момент носи нешто ново, сите три пати. Бебињата се многу различни, тие учат и го перцепираат секое на свој начин.

Заборавате на трудот кога ќе видите колку се среќни и насмеани децата“, додава Рада и ни раскажува дека докторката од Институтот нејзе и нејзиниот сопруг им кажала на секое бебе да му пристапат на начин што е во склад со детскиот карактер, темперамент.

„Пријателите ми кажаа дека сите во градот се радувале кога слушнале дека имаме три бебиња. Ми велат дека само тоа се коментирало, тоа била добра вест за градот. И кога ќе излеземе да се прошетаме покрај нашата река Морава, а имаме огромна количка со црвени седишта, сите не забележуваат. Тоа е неизбежно.

Ни приоѓаат и деца и возрасни. И морам да издвојам нешто. Додека се шетавме еднаш со децата, баби и дедовци кои не се ништо помалку од 80 години, стана со клупите фатени за рака и ни се поклонија, и чекаа да поминеме.Еве ме фати гуска додека не се сетам на тоа.Колку им беше важно да ги видат тројките кога така не поздравуваа “, нагласува тој.

„Кога ќе погледнам наназад, сфаќам дека сè лесно поминав бидејќи претходно бев подготвена да се породам и дека децата како предвремено родени бебиња најверојатно ќе бидат уште некое време во Институтот… Денеска кога ќе ги погледнам , грижите се забораваат, но не можете ни да се сетите на се што се случило бидејќи со децата учите нови работи и само одите напред“, заклучува тој.