Јелена завршила факултет, ги спакувала куферите и отишла на село: Ужива во работата, а нејзините производи ги има дури во Америика

Кога Јелена Паунковиќ пред осум години решила да ги спакува куферите и да го напушти Белград, каде што дипломирала на Економскиот факултет, да се врати во родната Јагодина, а потоа во селото Црнче, немала поим дека нејзините производи би се барал денес дури и во Америка.

Целата идеја да се живее на село, вели Јелена, е виновен на нејзиниот татко. По повеќе од 20 години приватно претприемништво и повеќе од 40 години живеење во градот, купил куќа во подножјето на планината Црни врв, на 12 километри од Јагодина, во селото Црнче.

– Рече дека го „купила“ глетката од терасата на таа куќа, па мајка му и тој решиле да го поминат времето таму. Изградил објект за чување овци, што му била прва желба, купил земја и се посветил на тоа, заедно со мајка му. Тоа го правеа неколку години, додека јас и брат ми студиравме. По завршувањето на Економскиот факултет и работа во Белград, решив да се вратам во Јагодина. – вели Јелена за Курир.

Своето прво стадо, 10 грла, го купила во 2015 година. Бидејќи не знаела ништо за козарството, тоа значело дека таа, на некој начин, се вратила на училиште за да научи сè за хранењето и чувањето на козите, нивното здравје, шегувањето, производството на сирење,…

– Читав разновидна литература, следев други козари, правев грешки и учев од нив. И денес после толку време можам да кажам дека се уште учам.

Тешко ми беше да се навикнам да ги молзам козите со рака (додека не се префрлив на машина за молзење) или да му помогнам на козата да се јари, да научам да давам инјекција или да прифатам дека морам да ја оплодам и установата каде што тие во живо.

Она што ги направи сите овие работи прифатливи беше љубовта кон животните. Има толку многу среќни моменти со јарињата, забава со козите кога ги носиме на пасиште, галење со нив – вели Јелена.

– Нашиот асортиман на производи опфаќа козјо млеко и сурутка, младо и старо бело сирење, чадено сирење и пармезан, како и урда, кој се произведува речиси оттогаш. Порано правев козјо крем и фета сирење, но немаше интерес да го купам.

– Осум години се занимавам со козарство. На почетокот, додека сè уште учев и наоѓав клиенти, заработката беше мала. Како што се развиваше бизнисот, палетата на производи се ширеше и бројот на клиенти растеше, растеше и заработката.

Да се ​​заработи пристојно од оваа работа – тоа е можно. Зависи и од што се задоволни луѓето – дали сакаат мирен и скромен живот во природа и со животни или многу пари, луксузни автомобили…

Ќе се разочара, затоа што нема да се збогати само со козарство. Не дозволувајте луѓето да паднат на приказните дека од 10 кози месечно ќе заработуваат повеќе од 1.000 евра. Тоа се само фантазии – вели таа.

– За нас нема празници или боледувања. И покрај сета напорна работа, ни причинува задоволство кога ги гледаме нашите здрави и среќни кози и јариња како уживаат на пасиштето, кога клиентите ги фалат нашите производи и повторно ги купуваат, кога ни доаѓаат нови клиенти затоа што другите нè препорачале.

– На секој што ќе реши да се занимава со козарство, таа сака да биде истрајна и истрајна, да го одржува квалитетот на своите производи, да го достигне тоа ниво за да им се исплати да им се исплати да ги плати работниците на нивната фарма и да остане во добра состојба.