Крвта не е вода: Богат судија од Куманово ја посвои Јеленка (2) од Златибор, 90 години подоцна нејзините потомци изградиле куќа таму
Крвта не е вода, а тоа најдобро го покажуваат Вјенчеслав и Петар! Речиси 90 години откако богат судија посвои девојка од колиба за време на неговиот одмор на Златибор, во селото Јевремовиќи никна куќа. Потомците најдоа заеднички корени и „јазик“, што е реткост денес, иако километри и години ги разделија братот и сестрата меѓу двете светски војни.
На 15 километри од Ужице кон Златибор, а речиси пред Чајетин,десно од автопатот, патоказот се претвора право во селце со околу 20 куќи и околу сто души. И таму, на почетокот, низ долот, има нова куќа. Во него ги наоѓаме скопјанецот Вјенчеслав Рангелов и локалниот жител Петар Јевремовиќ како уживаат во гледањето натпревари со своето семејство.
Но, оваа приказна започна уште во далечната 1934 година, кога судијата Коста Тасиќ, роден кумановец и дежурен во Кикинда, почиваше со сопругата Филомена кај Буквиќ во Зова. Денес е популарно туристичко место на Златибор, а во тоа време, освен изолираната куќа на Буквиќ, во Зова постоеле само колибите на семејството Јевремовиќ, кои лете го напуштале селото во подножјето на планината со нивниот добиток. Така правеле и Радоје и Милица – Шеќа Јевремовиќ, кои беа во Зова со седумте деца. Еден до друг, сите по ред голи и боси. Семејството Тасиќ немало деца, па побарале од Радој да им даде на посвојување. Тој се согласи без збор, бидејќи како што рекоа, тоа е едно грло помалку за гледање.
– И дедо ми Радоје им го нуди својот најмлад син Борисав, но Тасиќи сака девојче. Бидејќи најмладата Јеленка имаше две години, Радоје ја подари – вели Петар Јевремовиќ, кој е од синот на Радоје, Милој.
Јеленка, која станува Јелена, се облекува во „свила и кадифе“, а Вјенчеслав ни ја покажува првата фотографија од неговата мајка – преслатко девојче во фустан и чевли. Коста Тасиќ потоа ја смени функцијата – Штип, Битола, Скопје, по Втората светска војна беше врховен судија на Македонија. Секако, тоа значеше и промена на презимето, а стана Тасев, а ќерката Елена Тасева. Животот и е добар на Јелена – додека цела Југославија јаде со лажица и бонови, таа има се во изобилство.
– Но, кога наполнила 18 години, судијата реши да ја каже вистината: „Ќерко, ти си посвоена“. И купил автобуска карта за Ужице, и дал џепарлак и ја испратил да види која е, од каде е. Кога локалниот автобус тргна од Ужице за Партизански вода, како што тогаш се викаше Златибор, Јелена се сети дека веќе поминала низ родниот град кога тргнала на работна акција за пругата Сараево-Шамац. Пристигнува во Јевремовице. Таткото Радоје одамна починал, но ги наоѓа мајка си, браќата и сестрите – ни раскажува Вјенчеслав.
Во куќата каде што е родена, ја пречека сиромаштијата, која ја следеше во 1934 година. Коста и дава слобода на ќерката да одлучи дали сака да остане во Јевремовиќи или да се врати. Сепак, животот во сиромаштија и во изобилство беше неспоредлив, а Јелена брзо реши – Скопје е нејзиниот дом. Но, таа сепак редовно доаѓаше на Златибор. Веќе во 1953 година се омажила за Цветан Рангелов, следната година го родила синот Емил, а во 1962 година Вјенчеслав.
– Секогаш кога одевме на одмор во Црна Гора, цело семејство по две-три недели застануваше кај Јевремовиќ. Се сеќавам како пасевме овци на Црвени Брдо, беревме печурки… Се сеќавам и на колибата во Зова, каде што беа чичко Борисав, кој не му беше судено да го посвои, и тетка Љубица. Колибата беше мала, па спиевме под шатор, ведро небо, месечина… Кога е панаѓурот на Око, кај Зова, на Илиндан, јагне се пече на плука, а мајка ми прави журки. Јас и Перо играме фудбал, па од големото сино тенџере, сега се сеќавам, крадеме кадии ми уште пред ручек – вели Вјенчеслав.
Кризата од деведесеттите наруши сè. Во тоа време Вјенчеслав се ожени и со Снежана и ги добија синот Алек и ќерката Ива.
– Ја губам работата, а и сопругата, дури и работиме, понекогаш не работиме. Времињата беа тешки, па престанавме да одиме во Јевремовиќ. И тоа повеќе од две децении. Сепак, не изгубивме контакт. Мајка ми живееше долго, до 2018 година. Сакаше, но не и беше можно, последните години од животот да ги помине во Јевремовиќ. Беше неподвижна 7-8 години – вели Вјенчеслав.
А дека крвта не е вода покажува и синот Алек кој како средношколец дошол со автобус во ова село да види од каде му се корените.
– Го угости вујко Перо како свој син. И после повеќе од 20 години, повторно дојдовме во 2017 година, кога Перо ја ожени ќерката, а потоа и синот. Сите роднини повторно беа заедно. Во тоа време го наследив и станот на мајка ми во Скопје, го продадов и ги прашав децата дали ќе ги поделат парите или да изградиме куќа на Златибор. Без сомнение, тие беа наклонети кон куќата – вели тој, па продолжува:
– Мојата првична идеја беше Зова – таму беше посвоена мајка ми, таму често доаѓавме, тоа е туристичкиот дел на Златибор. И тогаш сфатив дека практично таму нема да имаме ниту соседи ниту роднини, ќе бидеме сами. Го прашав Перо да праша кој ќе ми продаде парцела во Јевремовиќи. Јас сум свој овде меѓу моите. И тој ми подари дел од неговиот голем двор без да каже збор.
И така Вјенчеслав дојде до ридот Кушељ. Темелите ќе започнат веќе во 2018 година.
– Кога багерот стигна да копа, дојдоа 10 луѓе од селото со шише ракија и прашаа што можат да направат за да помогнат. Па, никаде го нема тоа! Пријателите не ми веруваат во Македонија. Цело село се крева и помага – зачудено рекол Вјенчеслав.
Прв меѓу нив Перо.
– Тој е главен советник и помошник. Кога почна короната, Перо ни градеше куќа на интернет: „Ајде Перо купи ќерамиди, ајде изберете греди за покривот“…. Па Перо и мајсторите…вели за Курир.рс.
