Потресна исповед на Ѓорѓе Давид по кошмарите од несреќата кај Куманово: Првпат зборувам за се што се случи

Пејачот за прв пат по страшната сообраќајна несреќа што ја доживеа во Македонија низ солзи проговори за шокантните детали и раскажа се за тешките денови што го снашле.

Популарниот пејач Ѓорѓе Давид ја отвори душата и искрено проговори за сообраќајната несреќа на автопатот во Македонија во која за жал животот го загуби една жена. Пејачот во подкастот на Информер зборуваше за ситуацијата што ќе го следи додека е жив, а на водителката Милиј Чолиќ му ги кажа шокантните детали.

– Првпат зборувам за се што се случуваше на телевизија, бидејќи се уште сум на рехабилитација во главата. Не обрнував внимание на „знаците на патот“. Сè се случи на денот на Свети Јован, а луѓето ми велеа дека не паметат таква виулица и снег. Морам да кажам дека делот од патот пред границата е слабо обележан, а темнината во комбинација со густата маглата – се присетува Давид на кобната ноќ и објаснува дека се се случило во секунда:

– Сега знам што значи една секунда… Таа ми ја промени хемијата во главата. Во таа секунда се „отчука“ се што сум и како сум направил во животот. Ова е мојата прва сообраќајна несреќа… Налетав на судир и не можев да го избегнам по сплетот на несреќни околности. Сакав само да ја заобиколам личноста во палтото, но не можев.

Давид излетал од патот и со полесна повреда на раката излегол од сообраќајната несреќа. Во Македонија беше задржан 11 дена, што никако не му било лесно.

– По три дена, пред моите очи почнаа да се појавуваат слики од тој судир. Немаше дрога или алкохол во мојата крв или урина, а брзината беше апсолутно соодветна. Иако сите работи беа чисти како солза, сепак сум осомничен и секој 15-ти во месецот морам физички да се јавувам во Куманово кај службеничката. Да имаше некаков процес против мене, немаше да бидам слободен, туку во притвор – објаснува во каква ситуација се наоѓа сега и се сеќава како минувал денови без документи во хотелот во кој престојувал:

– Паднав во нервни сломови и се распаднав од плачење, а имаше и ситуации кога врескав од смеа. Сега се обидувам да сфатам некои работи за кои немам одговор, но на крајот секој добива колку што може да земе.

Пејачот признава дека работата му помага да го промени фокусот, но кога е сам, времето го поминува поинаку.

– Би сакал сето ова да помине, но мислам дека нема да живеам толку долго… Сите сме осудени самите на себе. Кога сум сам, тивок сум и повлечена. Не барав стручна помош, а во главата долго ќе бидам на рехабилитација. На крајот на краиштата, го зедов истиот автомобил затоа што верувам дека ми ја спаси главата. Ме смирува возењето во сред ноќ. Кога не можам да спијам возам од центарот на градот до аеродромот и назад – ја завршува својата исповед Ѓорѓе Давид.