Зоран грее вода на шпорет, нема струја и има само една скромна желба

Зоран Петровиќ (42) од селото Тополница кај Мајданпек петнаесет години живее без струја. Како што вели тој, неговиот единствен прозорец кон светот засега е мал транзистор на батерии.

Мештаните имаат само пофални зборови за Зоран. Скромен човек кој никогаш за ништо не се жалел. Сепак, Зоран долго време го чувствува горчливиот вкус на животот.

Петнаесет години откако ја наследил трошната куќа на баба му во строгиот центар на селото, живее без струја, која не можел да ја приклучи, бидејќи нема приходи.

Работи преку ден каде и да го повика некој. Тој не бега од каква било работа. Штом собере пари, се труди да инвестира во старата куќа, за малку да ја доведе во ред. А кога ќе се стемни, тогаш е најтешко.

-Оваа трошна куќа ја наследив од баба ми и 15 години не можам да приклучам струја бидејќи немам пари ни за живот, а камоли за нешто друго.

– Имам завршено осмо одделение, немам работа, па заработувам со работа каде и да ме повика некој. Јас работам за дневница. Немам други сигурни приходи.

– Во шумата сечам дрва, копам канали, се што ќе побараат од мене за да можам да преживеам. Вечерта е најтешка. Морам да направам сè под свеќа.

– Готвам на шпорет на дрва, но најтешко е да се загрее вода во лимено тенџере и да се капе во корито под свеќа, бидејќи нема бања.

– Знаете колку се физичките работи, исцрпувачки се, па се враќам валкан – вели Зоран видно разочаран за Информер.рс.

Инаку, Зоран од своите роднини има само постар брат кој е во Домот за незгрижени и стари лица на Блац. Го посетува секогаш кога може и собира малку пари затоа што не може да се грижи за него под овие околности.

Како што вели, не му е лесно, но мора да се живее. Неговиот единствен прозорец кон светот е мал транзистор што се слуша во дворот цел ден, правејќи некоја атмосфера.

А она за што сонува Зоран е еден ден да најде посигурна работа, да приклучи струја и конечно да си дозволи мал телевизор.