Малата Милица е родена слепа: Никогаш не ги видела сестрите, а потоа и се случи чудо
Малото девојче, седумгодишната Милица, долги години го живееше животот во целосен мрак бидејќи се роди слепа. Нејзините очи никогаш не виделе слики од реалниот свет, а светот околу неа постоел само преку нејзините мисли и фантазии.
Во тој мрачен универзум, таа немаше шанса да ги види нејзините три сестри или нејзиниот татко Зоран, кој со љубов се обидуваше да го промени целиот нејзин свет.
Таткото на Милица, Зоран, е храбар херој кој на девојчето и дава вистинска татковска љубов. Од моментот кога се родила, заедно се бореле за таа да види, желни да и дадат можност да го доживее светот околу неа во сите негови бои и облици. Катаракта, заматување на леќите на двете нејзини очи, и ја одзеде способноста за гледање.
Милица пред четири години конечно беше оперирана во Русија која и овозможи повторно да го види светот околу неа.Но, тоа не беше крајот на нејзината борба. За нејзините очи да станат посилни и способни да работат со полн капацитет, неопходно беше редовно да присуствува на стимулација на видот во Нови Сад. Тие стимулации беа важни за враќање на функцијата на нејзините очни мускули.
Зоран живее сам со своите четири ќерки откако мајка им ги напуштила. Неговиот секојдневен живот е исполнет со напорна работа за да обезбеди дневен леб за своите девојки. Иако вредно работеше со тримерот за да го одржува дворот и успешно да се грижи за своето семејство, финансиските предизвици му отежнаа да ја плати терапијата и стимулацијата на видот на Милица.
Како што минуваше времето, Милица постепено почна да покажува знаци на напредок. Нејзината насмевка кога за прв пат го виде светот околу неа беше неискажливо драгоцена.
На Велигден со среќа и радост сфатија дека Милица конечно може да гледа. Самата ја отворила вратата, го истражувала дворот, им пришла на сестрите и си играла со нејзините играчки.
Зоран е благодарен на луѓето кои несебично ја поддржаа борбата за видот на Милица. Неговата вера во човечката добрина е тешко да се искаже со зборови. Неговото срце е исполнето со благодарност кон Бога, лекарите и сите кои помогнаа во ова патување.
Додека сè уште го носеше тримерот и вредно го чистеше дворот, сега имаше олеснување во срцето. На неговата Милица и се врати видот, но тоа не е крајот на приказната. Нивната борба продолжува да и дозволи на Милица да ја користи секоја способност на светот околу неа, вклучувајќи ја и способноста да зборува.
Милица во блиска иднина ќе започне со специјално училиште во Чачак. Зоран гледа напред со верба во Господ и надеж дека се ќе биде во ред.
