Пејачката Теа: До моја 19-та година мислев дека сум Македонка, а пота дедо кажа деке сме Срби
Пејачката Теа Стошевска која се прослави со учеството во „Ѕвезда Гранда“ проговори за своето потекло. Имено, како што истакна Теа, поради нејзиното презиме многумина мислеле дека е Македонка.
„Македонка си? Кога дојдовте во Србија? Дали зборуваш српски? Ова се некои од прашањата што луѓето ми ги поставуваат уште од средно училиште. Јас сум некој кој верува дека не е важно што си или од каде си, важно е дека си добар човек. Но секако секој има свој национален идентитет, а јас не бев сигурен во мојот.
Кога имав отприлика 17/18 години не ми беше баш јасно дали сум Македонец, затоа што го имам тој крај на -ски. Така на почетокот реков дека „најверојатно сум“ и „можно“, судејќи по презимето самиот. Се гордеев и со тоа бидејќи некои од моите омилени музичари беа Македонци. Така мислев до 19 години, а потоа од љубопитност решив да го прашам дедо ми и да ја решам дилемата.
Го прашав: „Дедо, Македонци ли сме?“, веќе сигурен дека ќе потврди, дедо ми одговори како топ: „Не! ние сме Срби!“ Бев збунет. Дедо ми е роден во 1935 година како Анѓелко Стошиќ во Србија, во близина на манастирот Прохор Пчињски во селото Мигленце. На 8-годишна возраст го загубил својот татко, кој бил застрелан на Илиндан на 2 август 1943 година кога фашистите ги собрале сите земјоделци од полињата и ги однеле да бидат стрелани. На прадедото му е пронајдено парче леб во џебот што не го изел тој ден – започнала пејачката Теа Стошевска.
– Така дедо ми остана сирак на 8-годишна возраст, со уште неколку браќа и сестри, со мајка му и со баба му без татко кој, да беше жив, можеше да го заштити националниот идентитет на семејството две години подоцна кога комунистите одлучија сите што живеат во близина на Македонија, Македонците и сите Срби со презимиња што завршуваат на -ИЌ, да се сменат во -СКИ.
Кога дојде редот на моето семејство, прабаба ми била сама дома со децата. Комунистите и рекоа: Баба, од денес веќе не си Стошиќ, туку Стошевски. А таа му одговорила: „Пишувај ми сине како сакаш, само не убивај нас“. И така семејството на дедо ми стана Стошевски. Дедо ми порасна со тоа презиме, дојде во Панчево, се ожени со баба ми и имаше два сина. Неколку пати кога барал да ја земе крштеницата му го менувале целото име освен презимето, па пишувало Ранѓел иако се вика Анѓелко… но дедото не заборавил кој е тој и неговата желба требало да го врати името со кое е роден .
– Во 80-тите дедото реши да си го врати името. Беше исклучително тешко да се докаже и не сум сигурен, но слушнав дека некаде ги закопале своите вистински крштевки, што подоцна му помогнало на дедото да си го врати идентитетот. И успеа! Тоа е се што сакал, да умре со името што го добил при раѓањето, со презимето на татко му и на тој начин да ја исправи неправдата што му била направена додека бил дете.
Дедо ми со го врати името и презимето што го добил при раѓање. И умре како Анѓелко Стошиќ. Како што се сега работите, некој од семејството успеал да го врати, некој не, па во исто семејство двајца родени браќа имаат различни презимиња.
