Живко е професор по историја кој живее гладен и во голема сиромаштија, кровот ќе му падне во секој момент

Собата ја грее зимата кога има дрва, кои обично ги нема во куќа без бања, на масата има само леб, компири и грав, а сонува за месо. Во текот на летото единствени пријатели му се змиите и стаорците.

Во вакви услови живее Живко Васиќ кој живее во куќарка во селотот Стројковце. Во меѓувреме остана и тој без животен сопатник, па сега од осаменост, глад и студ оди во градот кај својот единствен пријател, да јаде и да се стопли.

Живко Васиќ е дипломиран професор по историја. Живеел порано во Гљилан во многудетно семејство, пишуваше поезија која сè уште го теши во осамените денови, бил актер аматер.

„Братучедот на мојата сопруга ни подари соба во викендица во Стројковац, па иако таа беше и се уште не е достојна за живот, ние бевме среќни.

Живеевме од помош на некој гастрабајтери и многудетни семејства, се со надеж дека и ние овде ќе си го најдеме местото под сонцето, односно дека ќе се вработиме, но за жал не дочекав ништо од т оа, вели човек кој се разболел.

Дошол и денот за пензија, но бидејќи немал доволно работен стаж тоа што го зема е минимално и доволно само за неколку денови од месецот.

По сите неодамнешни зголемувања, мојата пензија денес е 22.000 динари (11.000 денари) И тоа ќе и беше доволно да не оди на кредитот што го земав на жена ми за изградба на споменик, па да се плати струја и да купи дрва.

Кога ги плаќам сите тие давачки, а трошам по 6.000 за лекови, немам речиси ништо од што да живеам. Никој не ми отвара врата.

Кога бев помлад им помагав на соседите во земјоделските и домашните работи, но сега сите ми вртат грб. Живеам како пустиник“.

И тоа не е единствениот актуелен проблем на овој човек кој зборува тивко и на кој повремено му се лизга солза по лицето.

Неговите витрини се полни со награди за поезија. Една година немал пари да ја плати киријата за собата што ја користи, па наследниците на викендицата сакале да го набркаат.

„Можеби поради долгот, а можеби и сакаат да ја продадат викендицата, како што слушнав, што е нивно право. Но, навистина не знам каде ќе одам понатаму, практично ќе останам на улица.

Центарот за социјална работа во Лесковац еднаш му дал еднократна помош. Освен тоа, тврди тој, не побарал помош од локалната власт во Лесковац.

„Слушнав дека градот има станови за социјални случаи. Ќе се обидам да стигнам до надлежните, ќе пишувам барања, вели натажено овој човек.

Член е на повеќе писателски здруженија, објавил три стихозбирки, а уште две се во ракопис. „Нема пари за печатење“, вели тој и се присетува на златната значка во средината на деведесеттите години на минатиот век за севкупен придонес во културата.

Одам во ладна соба. Нема веќе дрва, купив кубик и пол, заштедив пари, ама ги потрошив тие. Така, се покривам со јорган и читам книги или пишувам, но рацете ми се смрзнуваат“, вели овој храбар човек за крај.