Наставник си го продал имотот за да го реновира училиштето, а денес живее во изнајмена куќа без вода и купатило

Властимир Ќириќ (91), пензиониран просветен работник, живее во изнајмена куќа без вода, бања и тоалет. Ќириќ долги години бил директор на основно училиште и наставник по психологија и педагогија.

Даде се за општеството, ништо не бараше за себе и се гордее со тоа. Денес живее заборавен од речиси сите во нечовечки услови за живот.

Почнал да работи веднаш штом го завршил во ениот рок како учител. Првата служба му била во селата на територијата на Црна Трава. Беше млад учител, со соништа и идеали и голема желба да му помогне на општеството. И помогна, и во тоа давање заборави на себе.

Имаше и голема семејна траге дија, синот единец заг ина во сообраќајна не среќа на 33 години. Да беше поинаку, сега немаше да биде сам, околу него ќе беа синот, снаата и внуците, пишува порталот Србија вести.

Во куќата за која плаќа кирија затоа што не е негова, на улица без асфалт, денеска на 91 година вели дека додека работел за просперитет на општеството едноставно заборавил да изгради покрив над главата.

Пензијата што ја добива ги покрива трошоците за скромниот живот, бидејќи како што се вло шува неговото здравје, најголемиот дел се троши на лекови. Домашната нега го посетува одвреме-навреме, има само пофални зборови за нив.

– Оваа куќа нема вода, нема бања, а тоалетот е надвор. Живеам во тешки услови. Моето мото цел живот беше да им помагам на другите, на општеството и горд сум на тоа.

Ги разбирав социјалните потреби и тие секогаш ми беа пред личните. Не обезбедив покрив над главата, а организирав многу акции за да им помогнам на другите – вели денеска деведесет и едногодишниот Властимир Ќириќ.

Заспал на стол до шпоретот на дрва, паднал и го скршил колкот. Веќе неколку недели е врзан за кревет, операцијата била ризична на негова возраст, па не била ни направена. Го посетуваат ретки пријатели кои се уште се сеќаваат колку многу направил за општеството, особено за училиштето во село Своѓе.

Аца Стефановиќ, дефектолог и самиот воспитувач, е еден од ретките кои редовно го посетуваат. Ќириќ првпат го видел во селото Своѓе на 4 години.

-Како директор доби куќа која ја делеше со селски лекар. Кога дошле учителите во селото, тој им го дал делот каде што бил со сопругата и синот и се повлекол во две соби. Кога завршуваше училиштето во Своѓ, недостигаа пари.

Го продал имотот на дедо му и сам ја финансирал изградбата на покривот, а погледнете како живее сега. Колку долго може да биде вака? Итно му треба некакво сместување за барем да ги помине последните денови онака како што заслужува, истакнува Аца Стефановиќ.

Сè е поинаку денес. Познатата парола „не прашувај што може државата да направи за тебе, туку што можеш да направиш за државата“ изгуби секаква смисла.

Имаше смисла во време кога луѓето се чувствуваа барем малку како дел од државата, а државата им возврати на нивната лојалност. Властимир Ќириќ денеска не го памети општеството на кое му дал се што имал.