Рашко го има епитетот планински човек: Градот од никогаш не ме привлекуваше, овде се живее подолго

Рашко оправдано го носи епитетот планински човек, кој целиот живот го поминал на планина, во изолација и живее еден поинаков живот.

„Не би се менувал за никакви пари. Затоа што најдов сатисфакција за себе, живеејќи овде најдов мир и олеснување за моите пријатели.

Не ме привлекуваше градот, од мали нозе сакав да бидам овде, го сакам добитокот, воловите… Стре с има, но минимално, за разлика од градот, вели Рашко Караклиќ.

Неговото село Горни Кркал сместено меѓу планинските венци, останало на само 12 луѓе. Некој би рекол,одбраните дванаесетмина.

И тие добро знаат дали се работи за убавина, за која туристите доаѓаат од разни краишта и остануваат овде подолго и ги полнат батериите.

„Водата е добра, воздухот чист, храната е домашна. Ќе работам се додека дишам, не можеш да лежиш, кога човек се движи, друго е, животот се продолжува, додва тој.

Рашко Караклиќ истакнува дека се почитуваат, си помагаат, сите во селото и живеат како едно, бидејќи ако нема слога нема да има ни добар живот.

Во Горњи Караклија луѓето се и вредни и практични. Празници, летни и зимски одмори – сето тоа го прославуваат на свој начин.

Јасно им е дека ги има сè помалку, зошто децата оделе во градовите и како порано било лесно да се дели работата кога семејствата имаа 10 или 12 члена.

Тој додава дека сега истата работа ја работат двајца. Секако помагаат тука и неколку машинки за работа, како косилки и слично, ништо не останува необработено“,додава Рашко.

И така годините минуваат. И снегови и зими. А оваа нова може да ги изненади туристите, од другата страна на планината.